معجزه ی نوروز حسین وحدانی

معجزه ی نوروز

حسین وحدانی

خب، هر جور که حساب کنى عوض شدن یک فصل اتفاق مهمى نیست! به حکم چرخش زمین به دور خورشید و طى یک فرایند تکرارى، زمستان مى رود و بهار مى آید. تازه این "زمستان" و "بهار" هم چندان ربطى به معنایى که براىشان درست کرده ایم ندارند. چه بسا زمستان هایى که هنوز به اسفندشان نرسیده هوا گرم شده و درخت ها جوانه زده اند، و چه بسا بهارهایى که بعد از اردیبهشت شان هم برف باریده و شال و کلاه ها را بیرون کشیده است. تعطیلات چندروزه را هم هر وقت دیگر سال مى شود به راه انداخت. چه بسا تعطیلات تابستانى یا مسافرت زمستانى بیشتر هم خوش بگذرد! کار و بار قبل و بعد از لحظه ى تحویل سال هم کمابیش همان است که بود. درآمدها همان، هزینه ها حتى بیشتر! بعد از آمدن بهار، شیرهاى آب باز هم چکه مى کنند، اتومبیل ها در جاده ها خراب مى شوند، غده هاى سرطانى به پیش مى روند و آدم ها در خواب مى میرند.

راستش را اگر بخواهید، هیچ معجزه اى در ساعت و دقیقه و ثانیه ى لحظه ى تحویل سال وجود ندارد!

پس چیست که ما را در آستانه ى این اتفاق معمولى به جنب و جوش مى اندازد و به تکاپو وامى دارد؟!

به گمانم ما - خودمان، نه فصل و تقویم و هوا - دوست داریم که این اتفاق، "اتفاق" باشد.

این جورى بگویم : ما "نیاز" داریم که یک روز و ساعت معمولى را "خاص" قلمداد کنیم و آن را نشانه بگذاریم. مثل تمام "از همین شنبه"ها و "از همین هفته"ها که هیچ معناى خاصى ندارند - چون براى گرفتن یک تصمیم یا شروع یک کار تازه، شنبه با روزهاى دیگر هفته و این هفته با هفته هاى دیگر هیچ فرقى ندارد - اما بهانه ى ما هستند براى تغییر. چون فرزند آدم براى تغییر بهانه مى خواهد، تا بتواند بر سنگینىِ سرب گونِ روزمرگىِ خود غلبه کند. بهانه هایى مثل دیدار یک روز تازه، فصل تازه، آدم تازه، عشق تازه... و این بهانه براى تازه شدن را بهار، بهتر از هر چیزى به دستش مى دهد، انگار.

پس باید خندید و نوشید به سلامتىِ نوروز، بهانه ى هرساله - شاید آخرین بهانه - براى نو شدنِ روزگارمان. که جز این، دیگر امیدى نیست...!

FarhangianNews1