مد شده میگویند غرور عشق را به بیراهه میکشاند،
میگویند وقتی رابطهای را شروع میکنی باید "منِ" سابقت را پرت کنی یکجای دور و در راستای "ما" شدن تلاش کنی
من به این قوانینِ نانوشته اعتقادی ندارم،
(البته اگر قانون به حساب بیایند!)
فکر میکنم آدم هر چهقدر هم عاشق و دلداده باشد باید یک تکه از خودش را اصالتش را "منِ" واقعیاش را نگه دارد برای روز مبادا...
من نگرانِ آنهاییام که با سرخوشی دورِ خودشان و علایقشان یک خط قرمزِ پررنگ میکشند و خیال میکنند کار خوبی کردهاند ولی هیچ خبر ندارند وقتی (خدای نکرده نعوذ بالله) رابطهی عزیزشان به پایان برسد، یک "منِ" بیارزش برایشان میماند که هر تکهاش پرت شده گوشه و کنار...
من برخلاف خیلیها فکر میکنم غرور نه تنها عشق را به بیراهه نمیکشاند بلکه به آن معنا و مفهوم نیز میبخشد.
و چه مفهومی قشنگتر از این که آدم کنار کسی که دوستش دارد باشد ولی، خودش را هم کمی فقط کمی دوست داشته باشد؟
- مهسا پناهی