#شبهه #درب_چوبی #مدینه

#شبهه #درب_چوبی #مدینه

شبهه:

برخی از وهابیت شبهه می کنند که خانه های مردم مدینه در صدر اسلام، اصلا درب چوبی نداشته است تا حضرت زهرا علیها السلام بین در و دیوار قرار گیرند و درب خانه ایشان سوزانده شود.

#تحدی #درب_چوبی #مدینه

چه کسی توان پاسخگویی دارد

کانال «مشکات هدایت» به تمام کسانی که چنین شبهه پوشالی را مطرح می نمایند تحدی می کند:

«فقط یک نقل تاریخی معتبر برای ما بیاورید که مردم مدینه در صدر اسلام به هیچ وجه از درب چوبی برای خانه هایشان استفاده نمی کردند.»

یک نقل تاریخی معتبر کفایت می کند.

 اگر کسی از شبهه کنندگان به تحدی ما پاسخ دهد، به او جوایز بسیار ارزنده ای را تقدیم می کنیم.

ارسال پاسخ به آیدی @meshkat_205

تا هر زمانی که بخواهید منتظر می مانیم...

[In reply to مشکات هدایت]

#پاسخ_شبهه #درب_چوبی #مدینه

پاسخ: (قسمت اول)

اگر کسی اندک مطالعه ای در کتاب های تاریخی و روایی داشته باشد، موارد فراوان و متعددی را مشاهده می کند که مردم مدینه از درب های چوبی برای خانه هایشان استفاده می نمودند. و خواهد دانست که چنین شبهاتی، هدفی جز دور کردن اذهان از ماجرای شهادت حضرت زهرا علیها السلام ندارد. از طرفی افرادی که به چنین شبهات بی پایه ای تمسک می نمایند همانند کسانی هستند که در هنگام غرق شدن از هر خس و خاشاکی برای نجات خود استفاده می نمایند.

در رابطه با درب های چوبی خانه های مدینه به چند نمونه اشاره می نماییم:

1 محمد بن ابی فدیک نقل می کند که «محمد بن هلال» خانه های همسران پیامبر را که از شاخه درخت خرما بود دیده، که بافته شده از مو بوده است. از او در باره خانه عایشه پرسیدم، گفت: درب خانه اش به طرف شام بود. پرسیدم: یک لنگه داشت یا دو لنگه؟ گفت: یک لنگه بیشتر نداشت. گفتم: جنسش از چه بود؟ گفت از چوب درخت عرعر (نوعی درخت که در زبان فارسی به آن سرو می‌گویند) یا ساج (نوعی درخت که چوب آن بسیار محکم و سخت است).

 (صحیح الأدب المفرد، ص۲۹۰)

2 «ابو موسی اشعری» می گوید:

«به دنبال پیامبر اکرم رفتم تا اینکه ایشان به چاه اریس (از باغات مدینه) رفتند و من کنار درب که از جنس شاخه درخت خرما بود نشستم».

ابوموسی اشعری تصریح می کند که درب باغ از جنس چوب بوده است. با توجه به این مطلب آیا افرادی که در صدر اسلام درب باغ هایشان را از چوب درست می کردند، نمی توانستند درب منازل خود را از چوب بسازند؟

 (صحیح البخاری، ص۱۳۴۳)

ادامه دارد...