چرا اهلبیت(ع) اینقدر بر گریستن برای امام حسین(ع) تاکید دارند؟
حجت الاسلام والمسلمین محمدجعفر طبسی در مطلبی می نویسد: یکی از راههای زنده نگهداشتن یاد امامحسین(ع) و نهضت عاشورا در سیره عملی اهلبیت(ع)، گریستن بر مصائب امامحسین(ع) و خاندان مکرّم ایشان(ع) و ترغیب دیگران بر این عمل عاطفی و ارزشمند است.
مرحوم ابنقولویه روایات متعددی را در اینباره نقل کرده است. از جمله روایت ابوهارون مکفوف از امامصادق (ع) است که فرمود: کسی که نام حسین(ع) نزد او برده شود و به اندازه بال مگسی اشکش جاری گردد، ثواب آن بر عهده خداوند است و برایش جز بهشت راضی نمیشود. (و من ذکر الحسین(ع) عنده…کاملالزیارات، ص۱۰۰).
در روایتی دیگر نقل شده هنگامی که در محضر امامجعفر صادق(ع) نام حسینبنعلی(ع) برده میشد، دیگر کسی در آن روز ایشان(ع) را متبسّم نمیدید.(ما ذکر الحسین بن علی (ع) عند ابیعبدالله جعفر بن محمد (ع)..کاملالزیارات، ص۱۰۱).
همچنین مرحوم سیدبنطاووس از امام صادق(ع) نقل میکند: امام زینالعابدین(ع) چهل سال برای پدرش(ع) گریست در حالی که در این مدت، روزها را به روزه، و شبها را به عبادت و تهجّد سپری میفرمود. هنگام افطار، غلام آن حضرت(ع) به ایشان(ع) آب و غذا تقدیم میکرد. میفرمود: پسر رسولخدا(ص) در حال گرسنگی کشته شد! پسر رسولخدا(ص) در حال تشنگی کشته شد.. این جملات را پیوسته تکرار میکردند و میگریستند. آنقدر که غذا از اشکهایشان تر میشد و آب آشامیدنی با اشکشان می آمیخت… (اِنّ زینالعابدین(ع) بکی علی ابیه اربعین سنه…بحارالانوار، ج۴۵، ص۱۴۹).
توجه به این نکته لازم است که گریههای امام سجاد(ع) در این مدت طولانی، یک پدیده عادی نبود. بلکه گریه سیاسی و نوعی مبارزه با دستگاه ظالم، جبار و سفاک بنیامیه بود. آن حضرت(ع) موفق شدند تا با این روش، نام پدر شهید و مظلومشان را در جامعه آن روز زنده نگاه دارند. جامعهای که زیر سلطه حکام بنیامیه بود و این خطر وجود داشت تا با تحریف و ریاکاری و تبلیغات مسموم، حادثه عظیم عاشورا، و مظلومیت و حقانیت سیدالشهدا(ع) را به وادی فراموشی بسپرند. گو اینکه در محرم سال ۶۱ هجری هیچ حادثهای رخ نداده، و هیچ ستم و جنایتی بر سید جوانان اهلبهشت حسین بن علی (ع) و همراهان و خاندان معزز ایشان از کربلا تا کوفه و شام واقع نشده است!
شفقنا