حکمت 370 نهج البلاغه: هدفدارى انسان و ضرورت تقوا (اخلاقى، اجتماعى):

حکمت 370 نهج البلاغه: هدفدارى انسان و ضرورت تقوا (اخلاقى، اجتماعى):

وَ رُوِیَ أَنَّهُ (علیه السلام)، قَلَّمَا اعْتَدَلَ بِهِ الْمِنْبَرُ إِلَّا قَالَ أَمَامَ الْخُطْبَةِ:

و درود خدا بر او، (نقل کردند که امام علیه السّلام کمتر بر منبرى مى نشست که پیش از سخن این عبارت را نگوید:)

أَیُّهَا النَّاسُ اتَّقُوا اللَّهَ، فَمَا خُلِقَ امْرُؤٌ عَبَثاً فَیَلْهُوَ، وَ لَا تُرِکَ سُدًى فَیَلْغُوَ؛ وَ مَا دُنْیَاهُ الَّتِی تَحَسَّنَتْ لَهُ، بِخَلَفٍ مِنَ الْآخِرَةِ الَّتِی قَبَّحَهَا سُوءُ النَّظَرِ عِنْدَهُ؛ وَ مَا الْمَغْرُورُ الَّذِی ظَفِرَ مِنَ الدُّنْیَا بِأَعْلَى هِمَّتِهِ، کَالْآخَرِ الَّذِی ظَفِرَ مِنَ الْآخِرَةِ بِأَدْنَى سُهْمَتِهِ.

اى مردم از خدا بترسید، هیچ کس بیهوده آفریده نشد تا به بازى پردازد، و او را به حال خود وانگذاشته اند تا خود را سرگرم کارهاى بى ارزش نماید.

و دنیایى که در دیده ها زیباست، جایگزین آخرتى نشود که آن را زشت مى انگارند،

و مغرورى که در دنیا به بالاترین مقام رسیده، چون کسى نیست که در آخرت به کمترین نصیبى رسیده است.