حسود و حسادت

حسود و حسادت

در شرح نهج البلاغه از امیرالمؤمنین حضرت علی علیه السَّلام آمده است: آفرین بر حسد چه عدالت‌پیشه است پیش از همه صاحبِ خود را می‌کُشد.

اگر دقت کنیم طمع هم همین‌طور است، چرا که بیش از آنچه انسان طمع‌کار درصدد بدست‌آوردن چیزی باشد طمع درصدد بدست‌آوردن آرامش و رضایت او در زندگی است.

 انسان متکبّر با تکبّر خویش سعی در جلب احترام مردم به خود دارد در حالی که غافل است همان تکبّر باعث کشته‌شدن احترام او در بین مردم می‌شود.

انسان حسود سعی دارد نعمت و آرامش را در زندگی کسی نبیند ولی غافل است همان حسادت باعث از بین‌رفتن آرامش و لذت نعمات زندگی خود می‌گردد.

و چه زیبا مولای متقیان حضرت علی علیه السَّلام فرمودند: حسود جز با دیدنِ نابودی نعمت در زندگی دیگران شفاء نمی‌یابد و تمام نعمت‌های خداوند را در خود فراموش می‌کند و نابودی یک نعمت در دست انسان دیگر را که بودن یا نبودنش بر او سودی ندارد را نعمتی برای خود می‌داند.

نبی مکرم اسلام (ص) می‌فرمایند: حسادت یک بیماری است که نه موی سر انسان بلکه دین انسان را می‌تراشد و با خود می‌برد.

اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّـدٍ و آلِ مُحَمَّدٍ وعَجِّلْ فَرَجَهُمْ