تصنیف قدیمی و زیبای: پیری و معرکه گیری

تصنیف قدیمی و زیبای: پیری و معرکه گیری

با لهجه و گویش زیبای مشهدی

یَرَه گَه کارِ مو و تو دِرَه بالا می گیرِه

ذره ذِره دِرَه عشقت تو دِلُم جا می گیرِه

روز اول به خودُم گُفتُم ایَم مثل بَقیِ

حالا کم کم می بینُم کار دِرَه بالا می گیرِه

چَن شَبه واز مثِ چهل سال پیش ازای مرغ دِلُم

تو زمستون بِهِنَه ی سِبزهُ و صِحرا می گیرِه

چَن شَبه واز می دوزُم چِشمامِه تا صُبحه به چُخت

یا بِیِک سَم بیخودی مات مِنَهُ، را می گیرِه

تا سحر جُل می زِنُم خواب به سُراغُم نمیاد

هی دِلُم مثل بِچَه بِهَنِه بی جا می گیرِه

موگمِش هرچی که مَرگِت چیه کوفتی! نِمِگَه

عَوَضِش نِق مِزِنَه ذِکر خدایا می گیرِه

پیری و معرکه گیری که مِگَن کار مویه

دِفتر عُمر داره صفحه پینجاه می گیرِه

اون که عاشق شده پِنهون مِکِنَه مثل اویَه

که سِوار شُتُرَ و پوشتِشِه دولا می گیرِه

کُتا کِردَن دامِنارِ تا بیخِ رون، مَشتی عماد

دیگه مِجنون توی خواب دامنِ لیلا می گیره

« عماد_خراسانی»

توضیحات

یَرَه گَه: علامت اشاره به شخص مقابل است

ایَم : این هم – بَقیِ : بقیه – چَن : چند – واز : باز، باردیگر – مثِ : مثل - بِهِنَه ی : بهانه – چُخت :  سقف اتاق  - بِیِک : به یک – سَم : سمت - مات مِنَهُ : خیره شدن – جُل زدن : شانه به شانه شدن در خواب -  پینجاه : پنجاه -     کُتا کِردَن : کوتاه کردند – دامِنارِ : دامن ها را - بیخِ رونِ : نزدیک ران

منبع :آوای مهرگان و با تشکر از آقای محمد مهدی امینیان مدرس برای ارسال  این تصنیف

منبع: دانشنامه مشهد

@TarikhMashhad