امام صادق(علیه السلام) فرمود:

امام صادق(علیه السلام) فرمود:

«زنى در کعبه طواف مى کرد و مردى هم پشت سر آن زن مى رفت. آن زن دست خود را بلند کرده بود که ناگهان آن مرد دستش را به روى بازوى زن گذاشت!

خداوند نیز دست آن مرد را به بازوى آن زن چسبانید. و در همان حالت نگه داشت!

مردم جمع شدند، حتى رفت و آمد قطع شد. کسى را به نزد امیر مکّه فرستادند و جریان را گفتند. او علما را حاضر نمود، و مردم هم جمع شده بودند که چه حکم و عملى نسبت به این خیانت و واقعه کنند، متحیر شدند!

امیر مکه گفت: آیا از خانواده پیامبر(صلی الله علیه و آله) کسى هست؟

گفتند: حسین بن على(علیه السلام) اینجاست. امیرِ مکه حضرت را خواست و حکم را پرسید.

حضرت اول رو به کعبه نمود و دستهایش را بلند کرد و مدتى مکث فرمود: و بعد دعا کرد. و از خداوند، برای آن مرد طلب استغفار کرد. سپس آمد دست آن مرد را با معجزه امامت خود، از بازوى آن زن جدا نمود.

امیر مکّه گفت : اى حسین، او را شلاق نزنم؟ امام گفت: نه.»

این احسانى بود که حضرت نسبت به این ساربان کرد.

اما همین ساربان در عوض خوبى و احسانِ حضرت، در تاریکى شب یازدهم محرم، به خاطر گرفتن انگشتر، دست حضرت را قطع کرد...!

رهنماى سعادت/شجره طوبى