از خطبه های امام (ع) درباره شگفتی آفرینش فرموده است

از خطبه های امام (ع) درباره شگفتی آفرینش  فرموده است

از قدرت و جبروت و بدیع لطائف صنعت خداوند این بود، که از آب دریای ممتد و پر امواج، و متراکم که امواج آن سخت به هم می خوردند و از آن صدای مهیبی برمی خاست موجود جامدی آفرید، سپس طبقاتی از آن خلقت کرد، و پس از پیوستگی آنها را از هم گشود، و هفت آسمان را به وجود آورد. این آسمانها به فرمان او برقرار ماندند و در حد و اندازه ای که از طرف خداوند برایشان تعیین شده بود قرار گرفتند، و زمینی به وجود آورد که دریائی عظیم و مسخر شده (جو وسیع و پهناور) آن را به دوش حمل می کند در برابر فرمانش خاضع، و در برابر هیبتش تسلیم است، آبهای متحرک آن از ترس او ساکن شد سپس صخره ها، تپه ها و کوههای زمین را آفرید و آنها را در جایگاه خود ثابت نگاهداشت، و در قرارگاهشان مستقر ساخت قله های کوهها در هوا پیش می رفت و ریشه آنها در آب رسوخ می نمود، کوهها از جاهای پست و صاف برآمدگی پیدا می نمودند و کم کم ارتفاع یافتند، و بن آنها در درون و اعماق زمین ریشه دوانید! قله های آنها را به سوی آسمان کشید، و نوک آنها را طولانی ساخت. خداوند این کوهها را تکیه گاه زمین و میخهای نگهدارنده آن گردانید. پس آنگاه در عین متحرک بودن آرام گرفت. نکند اهل خویش را در سقوط و اضطراب قرار دهد، و یا آنچه را که حمل کرده فرو اندازد و یا آن را از جای خویش زائل سازد. منزه است آن کس که زمین را در میان آن همه امواج ناآرام، ثابت نگهداشت... و پس از رطوبت جوانبش، آن را خشک ساخت (بارانهای سیلابی پایان گرفت و خشکیها سر از آب برآوردند) و آن را جایگاه زندگی برای مخلوق خویش گردانید، بساط زندگی را برای آنان، بر روی اقیانوس عظیم و راکدی که جریان ندارد و ایستاده و سیر نمی کند گسترد، تنها بادهای شدید و تند آن را بر هم می زند و ابرهای پر باران آن را به حرکت درمی آورد. این درس عبرتی است برای کسی که بترسد (و احساس مسئولیت در پیشگاه خدا کند)

خطبه ۲۱۱ نهج البلاغه