از زبان آرزو دیدا

از زبان آرزو دیدا

من آرزو دیدا مربی حادثه فرزانگان در جاده داراب سال ۹۶ هستم که هنوز بعد از دوسال با بیش از بیست عمل جراحی بهبود نیافتم مطالبی رو خدمتتون ارسال می کنم لطفا انعکاس فرمایید دیگه از زندگی خسته شدم و هیچ میلی به ادامه زندگی با درد و رنج و بی توجهی مسئولان ندارم.

در حادثه فرزانگان یکی از دو مربی همراه بودم خانم فراحی در محل فوت شدند و من در حالت کما به بیمارستان منتقل شدم که به علت شکستگی های متعدد همچون جمجمه، قطع گوش، شکستگی هر دو کتف، دنده ها، شکستگی استخوان های چهار گانه هر دو پا، از بین رفتن نسوج نرم ساق و پشت هر دو پا، شکستگی شش مهره کمر و آسیب نخاعی حتی امکان اعزام به شیراز را نداشتم پزشکان در ابتدا تشخیص قطع نخاع دادند و وزیر وقت به نجات من از مردم طلب دعای خیر کردند و با پیگیری رسانه ها و حضور پزشک متخصص در داراب بعد از چند ساعت عمل طولانی و چندین ماه فیزیوتراپی هم اکنون با استفاده از عصا امکان حرکت دارم.

از سویی به دلیل از بین رفتن نسوج نرم هر دو پا تا اکنون قریب بیست عمل پیوند داشتم که آخرین عمل نیز یک ماه گذشته در بیمارستان ۱۵ خرداد تهران انجام شدکه در حین عمل به جهت عوارض ضربه مغزی که داشتم دچار تشنج شدم و به صورت اورژانسی به بیمارستان امام حسین انتقال یافتم ومتاسفانه پیوند نیز پس زده شده که می بایست مجدد عمل شوم و برای توان حرکتی حداقل باید چهار عمل دیگر پیوند استخوان و بافت انجام دهم که با مخالفت متخصص مغز واعصاب با بیهوشی این اعمال به تعویق افتاده است.

در این مدت مسئولان آموزش وپرورش حتی یک بار به عیادتم هم نیامده اند که این باعث شده شرایط روحی ام به شدت آسیب پذیر شده و تشنج های مکرر روزانه دارم.

به خدا انقدر وضعیت روحی‌ام خراب است که از زندگی سیر شدم. صحنه تصادف کابوس هر شبم است. هیچ کسی هم حتی برای دلداری حالم را نمی‌پرسد پایم را دارم از دست میدهم.

اخبار_فرهنگیان

به جمع ما بپیوندید

 https://t.me/joinchat/AAAAADvfe2Dn5htC7owXBg

[In reply to اخبار فرهنگیان]