ویرایش شده‌ی ِ یک شعر قدیمی

کَمَکی، مانده زمستان؛ شَوَد آقای ِ فصول

دلبری ِ تو شده؛ فصل ِخزان، سخت قبول

بس - ز ِ هر دلبرکی؛ ناز کشیدی پائیز

زرد و پژمرده شُدی - بیش ز ِ حدّ ِ معقول !

"مهر" و "آبان" ِ تو لبریز؛ ز ِ عشق‌اند، ولی

"آذر" َ ت؛ گوئی - که گشته‌است خجول

برکت از؛ نام ِ تو می‌بارد و باران - انگار

اشک ِاندوه ِ تو گردید، که‌کرده‌است نزول !

رسم ِ دنیاست؛ همه - بار ِ سفر می‌بندند

پیش ِ عُشّاق فقط؛ سنگ‌دلی - شُد معمول

می‌روی - حاصل ِ تو؛ جُز غم و اندوه نبود

دل ِ من؛ پاک شکسته‌ - تو هستی مسئول

بروی - جای ِ تو اَمن است، که تا برگردی

مطمئناً .... دگر بد نکنم، تا نکنی‌ام معزول

کمی از عُمر ِ تو مانده، ببخش - باور کن

فصل ِ برفی زمستان؛ عجول‌است، عجول !!

حسن_جهانچی

۳۰ آذر ماه - ۱۳۹۵ نود و پنج

HasanJahanchi

هادی لطفی پیربستی دوشنبه 26 آذر 1397 ساعت 11:24

همسایه سایه ات به سرم مستدام باد لطفت همیشه زخم مرا التیام داد