خوشا مرز ایــــــران عَنـــبـر نسیم

خوشا مرز ایــــــران عَنـــبـر نسیم

که خاکش گران بهاتر از زَر و سیم

هوایــــش برازنـــده به هر آدمـــی

زمینـــش سرتاسر پـر از خُــرمــی

گر از فارس گویی بهشتی خوش است

همـه مــــرز آن خــُـرم و دلـــکش اسـت

چو به یک سوی اهواز مینو سرشت

که سبز است و خرم چو باغ بهشـت

گر از مُــلـک کرمــان سرایم رواسـت

که هندوستانی خوش آب و هواست

خراسان ز چین و خاکش خوشـتر ست

که خــاکـش به مانند مـُـشـــک تَـر است

همچون اصفهان درجهان شهر نیست

نداند کَسَش کز خرد و هنر بهر نیست

عروس جهان است ملک آذرآبادگان

که سرتاسرش زیبایی و پادشـاهان

از تخت جمشید و کورُشِ پر رمز و راز

نبودست ملکی عارفــانه هم چو شیراز

گر بیایی سوی گـیلان و مازنـــدران

پر از سبزه و مـاهی بینی بی کــران

ایـران همه بوستانش سراسر گُل است

به شاهان و تاریخ بلندش خوش است

[آستانه سیتی]