چقدر بی کلاسی خوب و زیبا بود!

چقدر بی کلاسی خوب و زیبا بود!

یادش بخیر قدیم ها که بی کلاس بودیم بیشتر دور هم بودیم و چقدر خوش میگذشت و هر چقدر با کلاس تر میشیم از همدیگه دورتر میشیم !!!! یادمه قدیمها که بی کلاس بودیم و موبایل و تلفن نبود و واسه رفت و آمد وسیله شخصی نبود، همیشه خانه ها تمیز بود و آماده پذیرایی از مهمان و وقتی کلون در خانه در هر زمانی به صدا در میامد خوشحال میشدیم؛ چون مهمان میومد! گاز های فر دار و ماکروفر و ... نبود و از فست فود خبری نبود، ولی همیشه بوی خوش غذا مثل آبگوشت و دم پختک می آمد.  هر چند تا مهمان هم که میامد همان غذای موجود را دور هم میخوردیم و خیلی خوش میگذشت.

 تازه چون بی کلاس بودیم میز نهار خوری ومبل هم نداشتیم و روی زمین و چهار زانو کنار هم مینشستیم و میگفتیم و میخندیدیم و با دل زندگی میکردیم!

امروز که فکر میکنم میبینم، چقدر بی کلاسی زیبا بود! اخه از وقتی که با کلاس شدیم و آشپزخانه ها باز (open) شدند و میزنهارخوری و مبل داریم و تازه واسه رفت و آمد همگی ماشین داریم و هم تو خانه تلفن داریم و هم آخرین مدل تلفن همراه داریم و خلاصه کلی کلاسهای دیگه مثل بخار پز و انواع زود پز و ... داریم؛ ولی دیگه آمد و شد نداریم! چون خیلی با کلاس شدیم! تازه هر از چند گاهی هم که دور هم جمع میشیم، کلا درگیر کلاسیم و از صفا و صمیمیت و دل و از همه مهمتر سادگی خبری نیست! لعنت بر این کلاس ها که ما آدمها را اینقدر از هم دور کرده و آنقدر اسیر کلاسیم که خیلی وقتها خودمان را فراموش میکنیم! کاش کلاس توی مهربان بودن و عشق ورزیدن و با دل زندگی کردن بود! دلم هوای بی کلاسی کرده!

چشمه سلامت