باطن بیمار و ظاهر ی زیبا

باطن بیمار و ظاهر ی زیبا

امام علی علیه السلام  می‏فرمایند: «ما أقبح بالانسان باطناً علیلاً و ظاهراً جمیلاً»*؛ چه زشت است برای انسان که باطنی بیمار گونه داشته باشد و ظاهری زیبا از خود نشان دهد.

 دلی که خوف خدا درآن ایجاد نشود بیماراست . کلام  «فِی قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ» در قرآن ،دلالت بر بیماری های معنوی و  اخلاقی است ؛که در مقابل  سلامتی است .اگر به سلامتی دل توجه نشود ،«... مرض و پلیدى، بر پلیدی افزوده  می شود ...مگر آنکه متذکر شوند و توبه کنند .» توبه، 125 – 126.

بر اساس روایات هیچ چیز به اندازه ی گناه دل را دردمند و زیرو رو نمی کند؛آنقدر که خوف از خدا در دل ایجاد نمی شود و دینداری ایشان ریا و ظاهر سازی است و نسبت به احکام الهی بی میل می شوند .

خدا را نمی طلبند  تا زمانی که عقاب خداوند را ببینند ، پس هر چه خدا را بخوانند فایده‏ای نخواهد داشت مانند کسی که در حال غرق شدن است و کمک می‏طلبد ولی کسی نیست که به او کمک کند. لذا باید سعی کنیم خبائث باطنی را از خود بزداییم و به حسن ظاهر بسنده نکنیم؛مواظب باشیم نسبت به دیگران رفتاری نیکو داشته باشیم، به دیگران تهمت نزنیم، دروغ نبندیم و آبروی دیگران را نریزیم.

عبد الواحد تمیمی آمدی، تصنیف غرر الحکم و درر الکلم، ص458.

تبرج_گرایی  گناه  قساوت_قلب

Howzehir