مجالس ذکر خدا

شمع را باید از این خانه برون وکردن و کشتن

                                           تا که همسایه نداند که تو در خانه مایی

(سعدی)

ونقل است از رسول خدا _ صلی الله علیه وآله _ که فرمود:

«چون گلزار بهشت بینید اندر آن خرامید. گفتند: آن کجاست؟ فرمود: «مجالس ذکر خدا»

و نیز امام صادق _علیه السلام _ می­فرمود:

«پدرم حضرت باقر _علیه السلام _ بسایر ذکر خدا بر لب داشت؛ چه بسیار با او را می­رفتم و او ذکر می­گفت و به یاد خدا بود؛ با او غذامی­خوردم, ذکر خدا می­گفت؛ با مردم سخن می­گفت؛ اما این کار حضرتش را از یاد خدا باز نمی­داشت؛ و هیچ­گاه زبانش از گفتن «لااله الاالله» باز نمی­ایستاد. بعد از نماز صبح ما را جمع می­کرد و می­گفت: تا طلوع آفتاب ذکر بگوییم. هرکس می­توانست قرآن قرائت کند, او را امر به خواندن قرآن می­نمود».

پس ای عزیز مبادا از این موهبت و نعمت برداشتی نکنی؛ و بر سر این خوان تمتَعی نبری؛ هر چند توانی یاد را در دل خود زنده دار؛ که بر گلزار دل عارفان, یاد خدا همچون جویبار است؛ و دل غافلان همچون کویر که قطره ابی در آن نبینی.

«وَالبَلَدُ الطَّیَّبُ یَخرُجُ نَباتُهُ بِاِذنِ رَبِّهِ وَالَّذِی خَبُثَ لایَخرُجُ اِلاّنَکِداً». (سوره اعراف آیه 57)

«و زمین پاکیزه را بیرون می­آید رستنی به اذن پروردگارش؛ ولی زمین پلید بیرون نمی­آید از آن ج رستنی بی فایده».

چون جویبار ذکر در سرزمین دل جریان یافت, اشجار معرفت رویاند؛ و این اشجار را ثمرۀ پروردگار است. پس اگر آن «لقاء» خواهی, دست در دامن ذکر زن و از او بخواه که یاد خویش بر قلب تو الهام فرماید.

«وَاذکُر رَبَّکَ اِذا نسیتَ». (سوره کهف آیه 24)

«یاد کن پروردگارت را چون فراموش کردی».

و عاشق را همی بینی که چون نام معشوقش کسی بر زبان آرد, تمام اجزاء و اندامش به ابتهاج درآید, در وجودش جز معشوق نیابی؛ و دوست دارد تا همه از معشوق گویند؛ و همه از او شنود؛ و تو را نیز این آزمایش بس بود, که خواهی همه نام او برند؛ یا از مجلس یادش بیزاری؟

«اِنَّما المومِنوُنة الَّذِینَ اِذا ذُکِرَاللهُ وَ جِلَت قُلُوبُهُم». (سوره انفال آیه3)

«گروندگان آنان­اند که چون خدا یاد کرده شود, خاشع شود دلهایشان»

و در یاد هستی او از نیستی دم زنند؛ و در غنای او از فقر؛ و در حیات او از ممات؛ و در قدرت او از ضعف.

«اِنَّما یومِنُ بِایاتِنا الَّذِینَ اِذا ذُکَّروا بِها خَرّوا سُجَّداً وَ سُبَّحوُا بِحَمدِ رَبَّهِم وَ هُم لایَستَکبِرُونَ». 0سوره سجده آیه 16, سجده واجب)

«جز این نیست که می­گروند آیت­های ما را؛ هم آنان که چون پند داده شوند سجده کنان بر وی درافتند؛ و منزه دارند پروردگارشان را و سرکشی نمی­کنند».

و هرکجا آیتش بینند به یادش افتند؛ در «نشانه» نشان بینند؛ و همه جایش عیان؛ چه در همه چیز نشانش هست و در هر ذره جهانش.

«والَّذینَ اِذا ذُکَّرُوا بِآیاتِ رَبِّهِم لَم یَخِرُّوا عَلَیها صُمّاً وَ عُمیانا». (سوره فرقان آیه 74)

«و آنان که چون متذکر شوند پروردگارشان را, برو نیفتند بر آن در حالی که کران و کورانند».

چنان خرگاه لیلی سایه افکند             که مجنون گم شد اندر راه صحرا

تو در سایۀ خرگاه لیلی ره گم مکن؛ بل از سایه, مایه اندرز و از آیت, به غایت درآی و از سایه خرگاه, به خرگاه و در خرگاه, به جاه رس؛ که ر سایه خرگاه لیلی, مجنون هیچ­وقت ره گم نکند.

و نیز همی دان که در درون آدمی بیش از یک اندیشه در یک زمان نگنجد. اگر اندیشه و یاد خدا آمد, هرچه جز اوست رخت بربندد؛ «جاء­الحق و زهق الباطل» چون در سرای دل پیاده شود, دل برای وصال حق آماده شود؛ و اگر یادش از دل رود, باطل درآید