سفرنامه (تکیه ها درایران قدیم)

سفرنامه

تکیه ها درایران قدیم

خانم (کارلاسرنا)سیاح ایتالیایی قرن نوزدهم درباره تکیه های عزاداری درایران درسفرنامه اش نوشته است شکوهمندترین تکیه ها تکیه شاه است اما این امر مانع آن نیست تکایای شخصیت ها نیزازجلال وشکوهی برخوردارباشدکسانی که ثروت کافی برای درست کردن تکیه ندارند بادیگران شریک می شوندگاهی برای این امر زمینی را خریداری یا برای ماه محرم اجاره می دادند دادن پول،فرش یا وسایل دیگربرای تکیه کاری قابل تحسین محسوب می شوداین اشیاءکه به یک روحانی تحویل داده می شود درانباری که مقدس به حساب می آید نگهداری می شود نزدیک ماه محرم کسی که تکیه ای دارد ازساکنان محل درخواست می کند که انواع اشیاء زینتی به تکیه قرض دهد و هیچ کس نیز ازاین کارمضایقه نمی کند و دکان داران بازار نیز به قدرمقدورچیزی نذرتکیه می کنندهمه تکایا مانند تکایای شاه عمومی است زیرا هرچه جمعیت تکیه بیشترباشد صاحب تکیه بیشترموردتحسین قرارمی گیرد جای زنان همواره مشخص است درمجلس عزاداری ازهرطبقه مردم دیده می شوداتفاقی می افتدکه اربابی درکنارگدایی وخانم متعین درکنارزنی از مردم عادی نشسته باشد دراغلب تکیه ها چای وقهوه به حاضران وپلو ونان لواش به اروپاییانی که دراین نمایش هاپذیرفته می شوند داده می شود بایدفینه ترکی یاکلاه بی لبه ایرانی برسربگذارند اگرکسی ازاین سنت پیروی نکند به جمعیت توهین کرده است دوران تعزیعه دوران شور وشوق عمومی است که گاهی تا دوماه طول می کشد

برگرفته ازکتاب(مردم ودیدنی های ایران)صفحات91تا193