پیری ومعرکه گیری

یک شعر بنام

(پیری ومعرکه گیری)

به لهجه مشهدی

که شجریان خوانده

یرگه کارمو و تو داره بالا می گیره

داره ذره ذره عشقت تودلوم جامی گیره

روزاول به خودوم گفتوم ایه مثل بقی

حالا کم کم می بینوم کارداره بالا می گیره

کارداره بالا می گیره

چندشبه واز مودوزوم چشماموتاصبح وبه سقف

یابه یک دم بیخودی مات میمونه و رامی گیره

چندشبه وازمثل چل سال پیش ازاین مرغ دلوم

توزمستون بهنه ی سبزه وصحرا می گیره

تاسحرجل میزنم وخواب به سراغوم نمیه

هی دلوم مثل بچه بهنه ی بیجامی گیره

موگومش هرچی که مرگت چیه کوفتی نمگه!

عوضش نق میزنه وذکر خدایا می گیره

پیری ومعرکه گیری که میگن حاله مویه

داره کم کم ای کتاب صفحه پینجاه می گیره

صفحه پینجاه می گیره

هرکه عاشق میشه پنهون می کنه مثل اویه

که سواره شتره و پشتش و دولا می گیره

پشتش و دولا می گیره